دانلود کتاب آوازهای سندباد [مجموعه‌شعر عبدالوهاب البیاتی]

کتاب آوازهای سندباد مجموعه‌ای است از اشعار عبدالوهاب البیاتی که م. سرشک (استاد شفیعی کدکنی) آنها را از زبان عربی به فارسی برگردانده‌اند. متاسفانه این کتاب تجدید چاپ نمی‌شود و از همین رو خوش‌بختانه می‌توانید نسخۀ PDF آن را این‌جا دانلود کنید.

ابتدا نمونه‌هایی از اشعار عبدالوهاب البیاتی را این‌جا می‌نویسم، و در انتها می‌توانید کتاب آوازهای سندباد را دانلود کنید.

در تبعید

مسجد متروک و شب ستاره‌آذین

که دورادورش اشباح در خمیازه‌اند و جغدی در گردش

ویرانه‌هایی و جغدی

و شراره‌های تنوری که در سکوت می‌رقصد

– چه می‌جویی

از من و از ویرانه‌های من، سدوم

خاربن نیز برگ می‌دهد اگر دستی مهربانش تبرک کند

– چه می‌جویی

نعش مرا به‌زودی بادها بر ابرها حمل خواهند کرد

بر روی دشت‌های سوزان، با ابرها

و من و رویاهای سنگی‌ام، و ستارگان

خاربنان و مردگان و ویرانه‌های پردردسر و ستارگان

می‌گوییم و می‌خندیم و آنگاه روز ما را درمی‌یابد

و به سایۀ دیوار پناهنده می‌شویم.

بیهوده می‌کوشیم، ای مردگان، برای گریز

جغد شیون می‌کند و جاده‌های هراسناک

در انتظار

در اینجا خواهیم ماند

آه چه هلاکتی!

جغد در خواری شیون برمی‌آورد

دیروز ما را بر تقدیر فیروزییی بود

فیروزییی بود

و امروز شرمنده‌ایم که شب ما را در زیر سایۀ دیوار می‌بیند

این خشک‌دشت‌ها، بی‌آرام

شب در وادی بی‌گیاه و بی‌سبزه‌اش روز را می‌گسترد

در اینجا خواهیم ماند، چه هلاکتی!

بیهوده می‌کوشیم، ای مردگان، برای گریز

در چنگال وحشی دشمن‌خوی

و از وحشت تبعیدگاه دور

سیزیف، دیگرباره، برانگیخته خواهد شد، دیگرباره از نو

در چهرۀ تبعیدی آواره‌ای

– چه می‌جویی

«گندم را از آسیای اربابان، بردگان می‌دزدند.»

– چه می‌جویی

گل سرخ با خون و آهن نمی‌شکفد و نمی‌بالد.

ویرانه‌هایی فرسوده

سپری خواهد کرد بازماندۀ زندگی دشوارت را

در آنجا تکرار خواهد شد،

رویای گذشته‌ای که باز نخواهد آمد

رویای روزگارانی که با سرخ‌گل‌ها پژمرد

زندگانی تو یک پارچه یخ بود

و با همۀ شعلۀ گدازندۀ محبت، یخی خواهد ماند

در وحشت تبعیدگاه دور،

در وحشت تبعیدگاه دور.

نامه‌ای عاشقانه برای همسرم

چشم‌های تو از تبعیدگاهی به تبعیدگاهی آتش می‌پاشد

ای همراز روح من! در چشم‌هایم، در فضا،

در صحرای عشقم، در ژرفای جراحتم، حریق

ای همراز روحم، عشقم، فریاد ملتم، رویایم و سرایم

ای بوی بیشه‌های کردستان در سپیده‌دم بارانی!

چشم‌های تو قندیل‌های طلا و آتش‌اند.

کبوترم: طلا و آتش!

و گلنار

که شبم را در تبعیدگاه روشنایی می‌دهند

در سبزی جاده‌ها

در چشمه‌ساران کوه‌ها

در دشت‌های میهن دور من.

آنجا که بهار لب‌سوخته می‌میرد

برهنه. و کودکان با گل‌های سرخش پراکنده می‌شوند

و نان را در اشک فرو می‌برند

آنجا که هزاران پیشانی

با غرور و پیروزگاری به‌سوی خورشید برافراشته شده

کبوترم! مادر طفلم! با پیروزی

روز و شب و بامداد بهار، برای تو ترانه سر کردم

و آواز دادم: میهن من!

برای چشم‌ها او گرسنه ماندم

و برای چشم‌های ملت کارگرم، ملت کشاورزم، پیروزمندانه می‌میرم.

آرزو

من به فردای انسان، در رودبار زندگی، ایمان دارم

زود باشد که این پستی‌ها و سدها از میان رود

و به‌زودی فردا

انسان دنیای تازۀ ما پیروز خواهد شد:

بر کشتارگاه‌ها، و بر ویرانه‌ها و بر وبا

من ایمان دارم به‌رغم مرگ خویش در شب

تشنه در سکوت بیمارستان، بی هیچ یاری

و بی هیچ دستی که به‌مهربانی به من نزدیک شود و بی هیچ نوشابه‌ای

من ایمان دارم، ای شب ستیزه‌جو!

با اندیشه، سرزمین زرین و سبز ما آباد خواهد شد، با اندیشه.

خاکسترهایی در باد

ده شب برآمد تا من با هول‌ها دست به‌گریبانم

و از بلندای برج این رنج‌کشنده بالا می‌روم

پیکرم را پاره‌پاره کرده‌اند

سوخته‌اند

و خاکسترش را به‌باد سپرده‌اند

اوراق دیوان‌هایم را به‌غارت برده‌اند

و شوق‌هایش را به‌خاموشی کشانده‌اند

و حروف را، به‌لجن کشیده‌اند

خون من بر جامۀ ژنده‌ام

و من خود حتی جامه‌ای فرسوده به تن ندارم

آزادم، آزاد، چو نان آتش و باد

آزادم جاودانه

ای قطره‌های باران تابستانی

ای شهری که هیچ‌کس هرگز از تو بازنگشته

دیدار من و شمایان به رستاخیز

با گیتار تن بازی مکن

پیکر من به‌گونۀ گل و آهک درآمده است

در بیشۀ خاکستر

و این بیشه به‌زودی خواهد بالید

ای دوستدار و ای هم‌آغوش من!

زود باشد که

درختان ببالند

و من و تو در معبد روشنایی دیدار کنیم

چرا که روغن این چراغ هنوز نخشکیده

و هنگام نگذشته.

و زخم هنوز تازه است

و گیاهک جوانه

هنوز زنده است.